PER MIRACOLO NON E' SUCCESSA UNA DISGRAZIA

Dei tanti pericoli che oggi ci circondano forse quello che racconterò ora non c’è più... (Di Ezio Maifrè)

“L’è sücès ‘na disgrazia” la crìda la Rusìna ilò al büi de S. Maria.
De ‘n bòt, cùma musìn ‘ntùran a ‘na lüs , tüti li fémni dèla cuntràda i è ‘ntùran àla Rusìna per savè vargùt de pü.
La Rusìna , cun li màa ‘n dèi cavèi , la cünta:
‘L Lèlu, ‘l neùu dèla Virgìnia, sal trùa pü! Dòpu mesdì, apéna disnàa, ‘l g’à dìcc àla so àva che la g’à scapàva e iscì le ‘ndàcc subitaméntu al còmut giù ‘n cùrt.
L’è scapàa cùn li bràghi giù a mèz i ginöcc per mìga fàsela adòs.
Spècia dès minü, spècia mezz’ùra, ma ‘l Lèlu ‘l rüa pü su ‘n cüsìna.
L’éra àa vèra che l’éra màia de brüt , ma per mètech iscì tant a fàla l’à lasàa ‘n pensée l’àva Virgina.
Isci l’àva l’è ‘ndàcia giù ‘n cùrt, l’à debrìi l’ànta del còmut e la picàa fòo ‘n gìgul per ‘l gran tremìzi quàndu la vedüü che l’às del còmut l’éra rùt. Sfendüü de mèz !
L’éra smezzàa da pàrt a pàrt, e svédeva ilò sùt a buì sü tütt chèla piscìna spüzulénta.
La Virginia l’à picàa fò ‘n gìgul e la subitaméntu pensàa : “ pòra mi, al mè neùu Lèlu ‘l g’à sa rüt l’às del còmut e adès l’è sufegàa giù ‘n dèla mèrda”.
Chèl vèrs i la sentüü la Rusìna che l’éra ilò a pröf ‘n dé l’ort e che, pòch prìma l’éra, àa lée ‘ndàcia ‘n chèl còmut.
Va diseròo che, chèla fèmna, la pesàva de brüt e quàndu la scargàva la ‘mpèstava de udùr la cuntràda.
Pasàa ‘n ùra bùna, dòpu che ‘l Giacùm pumpier l’éra rügàa sü gran bée tütt chèl pastùn spüzulént del còmut sénsa però truà giù ‘l Lèlu , ecu , che ’l Lèlu ‘l rüa ‘n curt pacifìch !
Tücc i à picàa fò ‘n grant vérs de cuntentèza.
‘L Lèlu , ( che ‘n verità séri po’ mi parchè iscì i mà ciamàva da pìscen ) , l’à dìcc a l’àva:” u dovüü ‘ndà a fàla ‘n del còmut del Luciànu parché ‘n del nòs apéna u debrìi fò la porta ‘l tànf ‘l ma rebàtüü ‘ndrée e pòo u vedüü che l’éra smezzàa l’às del còmut”.
L’àva la cridàa: Rusìna, brüta bèstia, tò sémpru dìcc de maià pü legér.
Stà òlta tée fìna rùt l’às del còmut. Per miràcul l’è mìga sücedüü ‘na disgràzia.
‘N òtra òlta vàn a fàla fò ‘n dé l’ort.

e.m.

L’antico pensatoio

Qui lascio i miei pensieri,
le mie sostanze,
i miei odori.
Tutto lascio senza rimpianti.
Poi me ne vo’ leggero, leggero
tra la gente nel Mondo
e tutto sopporto,
finché ancor stanco ritornerò
e ancor in pace … la farò.